Δεν ξέρω πότε ακριβώς άρχισα να νιώθω “λάθος”.
Ίσως τότε που μια συμμαθήτριά μου είπε πως τα φρύδια μου είναι πολύ έντονα. Ή ίσως τότε που η μαμά μου, με τον δικό της καλοπροαίρετο τρόπο, μου είπε να ισιώνω τα μαλλιά μου για να φαίνομαι πιο “τακτοποιημένη”.
Ήμουν δώδεκα χρονών και θυμάμαι να στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη, να τραβάω τις μπούκλες μου με τα δάχτυλα και να εύχομαι να ισιώσουν.
Από τότε, πέρασαν χρόνια που έμαθα να σβήνω σιγά σιγά κάθε τι που με έκανε “εμένα”.
Έμαθα να μαζεύω τα μαλλιά μου σφιχτά, να γεμίζω το πρόσωπό μου με makeup, να κρύβω το χρώμα του δέρματός μου κάτω από πιο ανοιχτές αποχρώσεις. Ήταν η εποχή που η ομορφιά έμοιαζε να έχει έναν συγκεκριμένο τύπο, κι εγώ δεν ήμουν μέσα σε αυτόν.
Στην εφηβεία, δεν έβγαινα ποτέ χωρίς να ισιώσω τα μαλλιά μου. Στο πανεπιστήμιο, μάθαινα να βάφομαι όπως όλες. Στην πρώτη μου δουλειά, ένιωθα πως έπρεπε να δείχνω σοβαρή, καθωσπρέπει και ο καθρέφτης μου ήταν πάντα μια μάχη.
Μέχρι που ήρθε εκείνη η περίοδος που όλα φάνηκαν να καταρρέουν. Ένας δύσκολος χωρισμός και μια αίσθηση πως δεν ήξερα πια ούτε ποια είμαι ούτε πώς θέλω να φαίνομαι. Κάπου ανάμεσα στις υποχρεώσεις και την κούραση, άρχισα να αποφεύγω τον καθρέφτη τελείως.
Δεν ήθελα να βλέπω ένα πρόσωπο που δεν αναγνώριζα.
Μια μέρα, εντελώς τυχαία, πέρασα έξω από ένα μικρό κέντρο αισθητικής στη γειτονιά μου.
Στην πόρτα έγραφε «Φρύδια που λένε την ιστορία σου». Χαμογέλασα πικρά και μπήκα μέσα. Δεν είχα σχέδιο. Ίσως ήθελα απλώς να νιώσω ότι κάνω κάτι για μένα.
Η Κατερίνα, η αισθητικός, με υποδέχτηκε με ένα βλέμμα που δεν με ζύγιζε, απλώς με είδε.
Καθώς με ρωτούσε για το τι θέλω να διορθώσω, άρχισα να της εξηγώ σχεδόν απολογητικά:
«Ξέρετε, τα φρύδια μου είναι πολύ έντονα, τα μαλλιά μου σπάνε, το δέρμα μου δεν είναι λείο…»
Με σταμάτησε χαμογελώντας.
«Θα τα φτιάξουμε έτσι ώστε να αναδεικνύουν το πρόσωπό σου, όχι να το αλλάξουν.»
Δεν είχα ξανακούσει ποτέ κανέναν να μου το λέει έτσι. Και τότε, για πρώτη φορά, δεν ένιωσα ντροπή αλλά ανακούφιση.
Καθώς η Κατερίνα δούλευε με τα φρύδια μου, μιλούσαμε για τη ζωή, για το πώς μεγαλώσαμε με εικόνες που μας μάθαιναν να προσαρμοζόμαστε, όχι να ξεχωρίζουμε. Όταν τελείωσε, με γύρισε προς τον καθρέφτη.
Δεν ήμουν άλλη. Ήμουν εγώ.
Απλώς πιο ήρεμη, πιο φωτεινή, σαν να έβγαινε στην επιφάνεια κάτι που κρατούσα κρυφό για χρόνια.
Από τότε, σταμάτησα να πολεμάω την εικόνα μου. Άφησα τα μαλλιά μου σγουρά, τα φρύδια μου φυσικά, το χαμόγελό μου χωρίς διορθώσεις. Και κάθε φορά που με ρωτούν «τι έκανες και άλλαξες έτσι;», απαντώ:
«Απλώς σταμάτησα να παριστάνω ότι είμαι κάποια άλλη.»
Σήμερα, όταν βλέπω στον δρόμο κορίτσια που παλεύουν με το δικό τους «αν ήμουν αλλιώς…», θέλω να τους πω να μην κρύβονται!
«Ό,τι προσπαθείς να αλλάξεις είναι αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις. Η αληθινή ομορφιά αρχίζει τη στιγμή που σταματάς να προσαρμόζεσαι.
Και τότε, ο καθρέφτης παύει να είναι εχθρός και γίνεται σύμμαχος.»
Φιλικά
Μ.Λ.
Διαβάστε επίσης
Γιατί στα 60 ασχολούμαι με την ομορφιά – Η προσωπική μου εμπειρία